نان آن سالها

هر اسطوره ای که داشته باشی یک روز ٬ یک جا گند می زنه... 

ولی دنیات وام دار کهنه خاطرات اسطوره هاته  

 البته وقتی فکر می کنی می بینی یک تراژدی دو طرفه است

تراژدی سقوط نقش اول خودت و سقوط تراژیک اسطورهات

به هر حال تو نان آن سالها را می خوری که دنیای خودت را داشتی

و سیر مسموم روزمرگی هنوز تو را عضو ثابت دنیا نکرده بود،

"ولی از همه ی این حرفا که بگذریم همین فانتزی و عشق است 

 زیتون پروده ای رو که دارم می خورم عشق است٬  

نان آن سالها را عشق است..."   

نان آن سالها را عشق است...