مثل E.T

موجود فضایی مثل اش ندیدم  

تا حالا ده دفعه خواب اش و دیدم ، یک دوچرخه که جلوش سبد داره و E.T توی اون نشسته. 

پا می زدیم تا از زمین بلند بشیم ، ...سریع تر پا بزن دارن میرسن...  

موجودی که نه از زیبایی بهره برده نه از زشتی ، با اون چشمهای باباقوریش و اون نگاه مضحک اش برمی گرده به زمین نگاه می کنه و بعد به آسمون ... 

 صداقت تو همون چشای مضحک اش موج می زنه 

 دوست داشتن اش هم فقط مثل خودشه 

من هم مثل E.T دوسش دارم 

نان آن سالها

هر اسطوره ای که داشته باشی یک روز ٬ یک جا گند می زنه... 

ولی دنیات وام دار کهنه خاطرات اسطوره هاته  

 البته وقتی فکر می کنی می بینی یک تراژدی دو طرفه است

تراژدی سقوط نقش اول خودت و سقوط تراژیک اسطورهات

به هر حال تو نان آن سالها را می خوری که دنیای خودت را داشتی

و سیر مسموم روزمرگی هنوز تو را عضو ثابت دنیا نکرده بود،

"ولی از همه ی این حرفا که بگذریم همین فانتزی و عشق است 

 زیتون پروده ای رو که دارم می خورم عشق است٬  

نان آن سالها را عشق است..."   

نان آن سالها را عشق است...

پنجره

به پنجره نگاه می کرد ٬ عادت اش شده بود ٬ از خیلی وقت پیش ٬ آبی هروز از وسط خیابون رد می شد ٬ اون موقع سفید سر ساعت ۹ صبح و ۹ شب می دوید کنار پنجره که رد شده آبی رو ببینه خودش می گفت این بهترین عکسیه که تا حالا دیده دقیقا چهاشنبه ساعت ۷ شب بود نارجی به سفید تلفن زد و گفت باید برگردی واسه ۸ بلیت رزرو کردیم ٬ مونده بود ٬ خدایی سخت بود ٬ ساعت ۹ رو باید چه کار می کرد . 

به پنجره نگاه می کرد ٬ عادت اش شده بود ساعت ۹ که میره سر کار به اون پنجره ی تیره نگاه کنه البته سریع و زیر چشمی ٬ شب هم ۸ کارش تموم می شد و ساعت ۹ از زیر اون پنجره تیره رد می شد خودش  می گفت مثل یک عکس زیباست تصویر دو دست روی پنجره و صورتی همیشه مات ٬ آبی اون روز ٬ دقیقا چهارشنبه ساعت ۷ کارش تموم شد و لی وایستاد ۸ راه بیفته که ساعت ۹ از اونجا رد بشه ٬ اون تصویر عوض شده بود ٬ عادت شده بود هروز نگاه می کرد شاید اون عکس و دوباره ببینه ٬ زمستون شد پنجره ی تیره بخار گرفته بود و انگار یک چیزی هم روی پنجره نوشته شده بود این بار هم رد شد و باز پنجره خالی بود 

از وقتی برگشت هر شب به پنجره نگاه می کرد ٬ سفید و می گم ولی دیگه داشت نا امید می شد زمستون شده بود پنجره بخار گرفته بود به خودش قول داد برای آخرین بار به پنجره نگاه کنه ولی قبل اش رو پنجره نوشت : 

دیگه پنجره ها هر کار دلشون بخواد می کنن 

فرش قرمز

اواخر پاییز بود ٬ آسمان روی ابرها فرش قرمز پهن کرده بود مراسم اسکار بهترین دانه ی برف سال است٬ باد مجری این برنامه شد ( مجری خنک و لوس و دلگیریست ) نمی دانم چرا بدون مراسم هم هر سال مجری می شود حتی وقتی ابرها در اورپا سوار موج خیلی کم فشارند 

( ابرهایی را می گویم که در آن ور آب خوب می بارند ولی وقتی به ما می رسند فشارشان می افتد )  

آپ

کاشف سرزمین های دوردست ٬ مدال کمک به سالخورد ها رو کم داره 

رفتن به شهر عشق فقط با چند تا بادکنک // بادکنک ها نماد کودکین//  

*جدا شده ای از نخ نگاهم چون بادکنک ماه* 

 خدای من این ذهن هر چی فانتزی بخوره کمه 

فانتزی رو مثل دارو نباید خورد مثل غذا باید مصرف بشه