روسری بنفش . رو به خیابان نشسته بود . برگشت به سمت صندلی پشت ، صورتی معصوم با بانداژی که چانه تا پایین گردنش را پوشانده بود ، فقط یک چای نوشید و بلند شد
- لعنت به این باد خدای من می شه هیچ وقت نباشه...
خیلی عصبانی بود و سعی می کرد بانداژش را زیر روسری بنفش پنهان کند اما باد نمی گذاشت . به سرعت به خانه رفت و روی صندلی کنار پنجره ی اتاقش نشست ، اتاقی که همیشه تاریک بود .
فکر کنم می دانست باران می آید ، روسری بنفش هنوز روی سرش بود ، صدای باران از کانال کولر شنیده می شد. سایه ی قطره های باران روی بانداژ صورتش سر می خورد. شروع شد ساعت 8 ابتدای رویای شبانه.
تصویر تخیل اش پشت پنجره دیده می شد . دختری با روسری بفش زیر درخت نورانی ، قطرات درخشنده ی معلق مثل برف می بارید . تصویری از خودش می دید که تمام زخم های سوختگیش التیام پیدا کرده بودند ( مثل همسر مرلین )
و این بار٫انتظار باد را می کشید ...
باد ما را با خود خواهد برد ، این ابدا نام هیچ یک از فیلم ها نیست ،یک حقیقت ِ جیغ ِ بدرنگ است ..
راست می گی اسم فیلم نیست اصلا مهم نیست که اسم فیلم باشه یا نه مهم اینه که
باد ما را با یاد خواهد برد.
کاش باد بیاید و ببرد روسریت را ... و مرا!
ممنون که سر زدین.
البته روسری که ندارم!!! ٬ و لی خرمن مان را شاید ببرد ٬هر دانه ی گندم که تا این لحظه کوه ساختیم با آن
توصیف قوی.. احساس قوی..
من یک عمر است که در انتظار بادم..پشت همان پنجره..
و بیزار از هر چه آینه...
سلام آلفای عزیز چطوری ؟!؟!؟!؟
آلفا باور کن باد یکی از بی نهایت موجود عالمه .
قوی و مطیع
بابا فریبا و دومان و پیر بابا نه تنها سوختند بلکه توسط سپوخته شدند!
زیبا نوشته اید...
و ممنونم.
ممنون واسه ورق زدن ات...
یا علی.