سال گذشته در مارین باد

 

دومان کنار گوی آب ایستاده بود و من نزدیک شدم و نزدیکتر ٬ هر چه قدر با او صحبت می کردم مرا به خاطر نمی آورد . برایش تعریف کردم مثل همین روزها در باغ مارین باد بود که خلقش کردم 

با تمام حرارتم داخل آب پریدم و آرزو کردم کاش می توانستم روی آب راه بروم (یافتم ٬ یافتم ) آره این دقیقا بهانه ی خلق تو بود . 

می دانم کم کم یادت می آید پیر بابا کیست ؟ یا آن باغ کجاست ؟  

دومان آخرش بهت گفتم فریبا خود شیطان بود ؟  اصلا فهمیدی انسان های احمقی مثل باز پرس٬ آدمهای خوبی هستند ؟! یا دکتر بی چاره ... 

فکر کنم کم کم یادت بیاد من کیم. من خالق تو ام و تو مهمترین شخصیت داستان های من. 

سال گذشته در مارین باد و یادت هست.[این صدای خروپف کیه داره عصبیم می کنه ]