دیستروفی های بدون فانتزی

خارجی.آسایشگاه.دیروز 

عجیب بود که لبخند هم می دیدم ٬ کنار ماشین سهراب فقط به حاشیه ی درد می نگریستم. 

خواب بود؟! آن همه مردان X . خوب همیشه این طور بود بیرون خودمان را می گویم خنده و گریه  

شادی و غم ... با تاکید به خودم می گفتم این دیگر فانتزی نیست ... و باز به اسرار دنیا به واقعیت برمی گشتم  

اما احمق (این را بعضی وقت ها به خودم می گفتم) آنها فانتزی هایشان از تو هم قوی تر است!!! 

دوباره برمی گردم به خود فانتزیا و حقیقت را به جای واقعیت می بینم ... 

وای اینجا مثل(زبانم از خوشحالی بند می آید) ..........زیباست 

اینجا ذهن و دنیای کودک سرزمین دوشن ها است.  

                                                                     پایان(mr.nobody)  

پ ن : دوشن موضوع فیلم یکی از دوستان است که چند روزیست درگیرش شدیم...